Het Eeuwige Leven Hans Verploeg (1945 – 2010)

Een bevlogen telg van de jaren zestig door Peter de Waard. De Volkskrant 27 mei 2010.

Als leraar geschiedenis op de onderbouw van de pedagogische academie aan de Loudelsweg in Bergen liet hij scripties schrijven over de Russische anarchist Peter Kropotkin. Het was het schooljaar 1971/1972 en de school van de Ursulinen in Bergen was een gedemocratiseerde school waar de leraren lange haren hadden en leerlingen rookten in de klas.

Hans Verploeg die op 26 mei op 65-jarige leeftijd overleed aan een erfelijke leverziekte, moet toen 26 jaar zijn geweest. Hij studeerde politicologie en gescheidens en was een telg van de jaren zestig. Kropotkin (1842 – 1921) was een revolutionair die hem aansprak. Hij zou er later samen met 'kabouter' Roel van Duyijn, nog een studie aan wijden die in 1978 werd gepubliceerd.

Het leraarschap was niet echt zijn roeping. Die zou hij pas vinden bij de vakbond. In 1974 kwam hij bij de Kunstenaarsbond van de FNV terecht. Tussentijds stelde hij ook nog bij de Stichting Paradiso orde op zaken. In 1980 stapte hij over naar de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) waar hij 25 jaar zou blijven.
Uiteindelijk werd de NVJ voor hem een soort familiebdrijf. Wie uit de bond stapte, pleegde hoogverraad. Hij zou er zelfs zijn derde echtgenote en grote liefde ontmoeten. Niet iedereen kon opschieten met Verploeg. Daarvoor was hij een te grote controlfreak. In een portret dat Jacqueline Wesselius bij het afscheid van de NVJ van hem schilderde in De Journalist werd hij knorrig, mopperig en stug genoemd. Maar Verploeg was ook een bevlogen, loyale en slimme bestuurder.

Hij werd geboren in Zeeuwsch Vlaanderen in een middenstands- en boerenmilieu. Hij moest zelf zijn studie bekostigen met een baantje in de horeca. Bij de FNV moest hij in de jaren tachtig financieel orde op zaken stellen en een scheuring van de bond zien te voorkomen toen de FNV de leden opriep tot staking. Verploeg was wars van stakingen. 'Het is een klein milieus. Je komt elkaar altijd weer tegen'. Zo zei hij. Hij wilde graag een glas wijn met de andere partij blijven drinken.
Hij was echter onwrikbaar als het om de vrijheid van meningsuiting ging. In 1982 werd hij als bestuurder geconfronteerd met de dood van vier IKON-journalisten in El Salvador. In 1999 werd de freelance-journalist Sander Thoenes in Oost-Timor gedood. De daders waren bekend, maar werden, tot woede van Verploeg, nooit vervolgd. In Nederland streed Verploeg voor de journalist Willem Oltmans, die jarenlang door de Nederlandse staat was getreiterd en tegengewerkt. Uiteindelijk kreeg Oltmans een schadevergoeding van acht miljoen gulden.
Verploeg zal ook herinnerd worden als mede-oprichter van Free Voice in 1986 - een organisatie die opkomt voor de persvrijheid in de Derde Wereld.

In de jaren tachtig en negentig waren kranten een goudmijn. Journalisten zagen, dankzij de NVJ, hun salarissen enorm stijgen. 'het is wel een dure cao' werd binnen de bond gezegd toen men zag hoe de eigen mensen die onder deze cao vielen werden betaald. Na 2000 kwam het keerpunt. Internet bracht de papieren krant in verdrukking. Verploeg vertrok in 2005. Hij werd ziek - dezelfde ziekte als waaraan zijn vader leed en op 65-jarige leeftijd aan stierf. Een levertransplantatie had zijn leven kunnen redden, maar er was niet tijdig een donorlever beschikbaar.