Zo ken ik Hans

Door Max de Bock, voorzitter NVJ 1982 – 1986

Zo ken ik Hans. De herinneringen liggen voor het oprapen. Het staat me tegen dat te doen. Niet nu al van ooit en toen en weet je nog. Omdat het niet waar mag zijn.

Hans, geen heilige, wel een compleet mens. Intelligent, eigenzinnig en dwars. Als het moet meebuigen, maar ook dan beginselvast. Vechten voor kwaliteit.

Altijd op de bres voor het vrije woord. Het nooit op een akkoordje gooien met domheid. Vrijheid is niet te loop. Staan voor je mensen en je zaak. Als het niet vriendelijk kan dan maar met stugheid, knorrigheid, boosheid. Vriendelijkheid, de lach op het gezicht komt als er reden toe is, vooral als de mensen er naar zijn.
Persoonlijke keuzes maken, ook voor anderen. Voor kans op een beter leven van kinderen. Er helemaal voor gaan. Vreugde, liefdevolle zorg, grote inzet, teleurstelling, verdriet.

Dag in dag uit werken aan conditie. Daarvan intens genieten. Maar ook om angst te beteugelen, een deel erfelijkheid op afstand zetten.

Boeken, literatuur, geschiedenis – voedsel voor de geest, bron voor goede gesprekken. Vriendschappen onderhouden. Van opvattingen, meningen, ook over elkaar, kritisch laten blijken, is een bindmiddel.

Zo ken ik Hans. Zowat dertig jaar lang. Hans, het best dat Inge kon overkomen. En andersom. Het wil nog niet samen, Hans en de verleden tijd. De herinneringen aan wat we samen beleefden en mochten doen, zullen later keer op keer worden opgeraapt. En telkens zal er zijn de dankbaarheid om dit fijne mens, belangstellende, warme makker, medestrijder, die ook mijn leven verrijkte.